اشعار

در سرد سیر شهر دل، روح بـهــاری            در  شوره زار سینۀ من چشـمه ساری

می خواهی امشب بر کویر دیـده گـانم            با روضه هایت باغی از شـبـنم بکاری

این دل شــده بی قــرار تو معصومه            پر زد به ســوی دیــار تو معـصومه
دیدم همه جا عــطــر رضا پـیـچـیده            در لـحـظــۀ احـتـضــار تو معصومه

گر چه دیـــدار بــرادر نرسیــدی بانو!            بــدنــی زیــر سـم اسب نـدیـدی بـانـو!

خـبــرِ چــنــد بــرادر تو شـنـیــدی امّا            ســرِ نــی آیــۀ قــرآن نـشـنـیـدی بـانو!

ای ز نسل پاک کــوثـر فاطمه           زینب موسی بن جعفر فاطمه

از تبار عصمتی معصومه ای           یــادگــار بی بــی مظلومه ای

و به همراه همان ابـر که بــاران آورد          مهــربـانی خـدا در زد و مهمـان آورد

باد یک نامۀ بی واژه به کــنعـان آورد          بـوی پیراهنی از سوی خـراسان آورد

بی هــوایـش پـری نمی مـانــد           چــشــم هـای تـری نمی مــاند

واژه ی عـاشـقـی وسـط بـاشـد           واژه ی بــهــتـری نمی مــانـد

در مجــلس عــزاي شما گريه مي كنم           امشب فقط بــراي شما گـريـه مي كنم

عطر گلاب مــرقـدتان بر مشام خورد           در گوشه ی سراي شما گريه مي كنم

با صــد امیـد دربـه دَرِ خـانه ات شـدم           محتـاج یک نگـاه کــریمـانه ات شدم

روز ازل، نـگـاه شمـا شـد نـصـیبِ ما           از این سبب کبـوتــر آستـانه ات شدم